با خودم تصمیم گرفته بودم هر روز یک مطلب ارسال کنم ولی خب گاهی باید از تصمیمات خودمون به خاطر یک سری شرایط و افراد چشم پوشی کنیم.

خب دو روز گذشته مهمان داشتیم، برادرزاده ام منزل ما بود تا رسید خونه  وسایلشو روی میز گذاشت گفت عمه جونی؟ گفتم بله .

لطفا گوشیتونو از وای فای خونه خارج کنید !! گفتم چرا اونوقت؟ میخوام بازی انلاین انجام بدم نباید پینگم زیاد باشه!!!

گفتم چیت زیاد باشه؟؟؟ یعنی عمه تو نمی دونی پینگ چیه؟!! نگاهش کردم و گفتم حالا فکر کن نمی دونم بفرمایید پینگ چیه.

و بعد برام به طور خلاصه توضیح داد، تعداد شاخه هایی که به سرور اصلی وصل میشه رو پینگ می گن و هر چه این شاخه ها زیادتر باشه

 ارسال اطلاعات کندتر صورت میگیره و کاری کرد که مجبور شدم دو روز تمام به نت خونه وصل نشم تا یه وقت پینگش زیاد نشه.

ولی خب کلی سریال خفن برام اورده بود که دیگه نتونم بهش ایرادی بگیرم . عموهاش هم پایه بازیش پس دیگه کسی نبود ازش به خاطر نداشتن نت ایراد بگیره.

قبل از رفتنش هم اومد کنارم و قسمت اول سریالی که بهم داده بود و داشتم می دیدم اسپویل کرد و رفت . البته کلی التماسش کردم تا یه توضیح

کوچیک بهم بده ولی کلا چون دوست نداره در مورد فیلم یا سریالی که می بینه چیزی بدونه برای کسی هم تعریف نمیکنه و میگه اسپویل نمیکنه.

قبلش که می خواست فیلم و سریالها رو برام روی لپ تاپ بریزه یک ساعت منو علاف نگه داشت تا کابل لن پیدا کنه که مستقیم از لپ تاپش به لپ تاپ من بریزه .

بهش میگم بچه جان از فلش که  زمان کمتری می بره گفت من اینطوری راحت هستم. پیش خودم فکر کردم بچه های امروزی هر کاری که خودشون دوست دارند

و انجام میدهند و کاری به این ندارن که ممکنه زمانبر باشه. البته حق دارند کار نکردن که بدونند سریع کاری چقدر در محل کار مهمه .

سر کار من فقط چند دقیقه وقت داری که کاری که بهت محول میشه و انجام بدهی و گرنه چندین بار پیگیریش میکنند و اگر کند باشی کارت تمونه.

این تند کار کردن البته در سیستم کاری دولتی اصلا معنی نداره و به عبارتی اصلا نمی تونی این انتظار و داشته باشی که وقتی به عنوان

ارباب رجوع وارد سازمانی می شی کارت زود انجام بشه.  باید کلی دوندگی کنیم پاس کاری از یک میز به میز دیگه و میز بعدی شخص مسئول پشت میزش نیست.

این معطلی هستش که همه در ایران باهاش دست به گریبانن.حالا با همه این تفاسیر یادگرفتم پینگ چیه که یک ایتم به اطلاعات عمومی من اضافه کرد.

صبح که چشمامو باز کردم گفتم خدایا شکرت که یک روز دیگه از روزهای زیبای تو رو دیدم. سرم کمی درد میکرد ولی خوابالو نبودم با وجودی که دیر خوابیدم اما سرحال بودم .

چند روزیه که نه خوشحالم نه غمگین . اخه این چه حسیه بین شادی و غم معلقم، معلق بودن هم خویه. مثل فضا نوردا که توی هوا معلقن . اینم یک حسیه خب.

میخوام باهاش حرف بزنم که از چی من خوشش اومده که دائم میاد سراغم . شدم مشتری پروپا قرصش. منفعتش از من چیه. مالی که نیست چون پولی بهش نمی دم.

از کار و زندگی هم منو نمی ندازه .یه جورایی شده مثل سایه ام هر جا می رم همراهه. گاهی یه حس سرخوشی از بودن باهاش بهم دست میده .

وای خدا نکنه دیونه شدم خبر ندارم؟ یا شاید مردمو خبر ندارم؟!!!

یا شایدم ارامش قبل از طوفانه. هر چی که هست دوست دارم اخرش خوب باشه ، غم و گریه توش نباشه. ته دلم دعا میکنم این ماه به خیر بگذره و خبرهای خوبی بشنوم .

در مورد مامان ، دکترش چیزهایی که دلمونو شاد میکنه بهمون بگه.خلاصه که بدجور گیرکردم.

خب کلی صغری کبری چیدم چی بگم؟ رشته کلام از دستم در رفت و باز من موندم یه کلاف بدون سر. مثل یه قرقره تازه که از مغازه میگیری و وقتی میخواهی برای دوختن

دگمه افتاده مانتو ازش استفاده کنی باید کلی بگردی سر نخ و پیدا کنی . من نمیدونم این شرکتهای تولید کننده نخ چطور بعد از اینکه یه قرقره کامل میشه سر نخو بین بقیه نخها پنهان میکنند تا در نره.

امروز داشتم با دوستم صحبت میکردم عجله داشت بره سر جلسه . میگفت از جلسات بیهوده خوشش نمیاد

جلسه ای که درش فایده ای برای کسی وجود نداشته باشه وقت تلف کردنه. راست میگه چرا باید زمان و وقت مثل طلارو برای انجام کارهای بیهوده مصرف کنیم.

وقت برای یک بیمار سرطانی که زمانی برای زنده موندن نداره . وقت برای یه دانش اموزی که داره امتحان میده و هنوز کلی از سوالات امتحانش بدون جواب مونده ،

وقت برای کارمندی که صبح خواب مونده و نمیتونه به موقع به محل کارش برسه، وقت برای دکتری که داره تلاش میکنه قلب ایستاده بیماری و به کار بندازه،

طلا هستش. ای کاش بدونیم که زمان چقدر ارزشمنده و باید قدرشو بدونیم. بودن در کنار عزیزانمون و قدر بدونیم و بگیم که دوستشون داریم